حلیمہ سعدیہ کے مقدر

کدی اٹھدی سی کدی بہندی سی
اوہ ڈگدی ڈھندی رہندی سی
اوہنوں کول نہ کوئی بٹھاوندا سی
اوہنوں نال نہ کوئی رلاوندا سی
اوہدی لنگھدی کیویں دھاڑی سی
اوہدی ڈاچی سب توں ماڑی سی
اس ڈاچی دی جیڑی مائی سی
اوہدا نام حلیمہ دائی سی
آخر وچ مکے آئی سی
پچھوں آکے و پچھتائی سی
ہر بوہا اس کھڑکایا سی
اوہنوں خیر کسے نہ پایا سی
در در دی بنی سوالی سی
اوہدی جھولی فیر وی خالی سی
جدوں سارے پاسوں رہ گئی سی
سرکار دے بوہے بہہ گئی سی
آخر اوہ بوہا جڑیا اے
جتھوں خالی کوئی نہ مڑیا اے
رحمت دا جھولا جھولیا اے
سرکار دا بوہا کھولیا اے
اک لونڈی باہر آئی اے
دائی ول چھاتی پائی اے
پھڑ بوہوں اس اٹھایا اے
نالے مونہوں اے فرمایا اے
آتینوں نال لے جاوا ں میں
نالے نوری مک وکھا واں میں
ساڈے ویڑے اوہ چن چڑیا اے
جدھا چن وی کلمہ پڑیا اے
گئی نال حلیمہ دائی اے
جد نظر سوہنے تے پائی اے
دل پھڑکے اپنا بہہ گئی اے
سوہنے نو تکدی رہ گئی اے
اج جاگیا بخت حلیمہ دا
ملیا لجپال یتیماں دا
پھڑ سوہنا لایا سینے نوں
رحمت دے پاک خزینے نوں
ملی دل نوں بڑی تسلی اے
سرکار نوں لے کے چلی اے
جدوں پیر کلی وچ دھریا اے
رحمت نال ویڑا پریا اے
پئی لوری آپ سناندی اے
نالے صدقے واری جاندی اے
بنو سعد دیاں جو دایاں نے
چل کول حلیمہ آیاں نے
سب پچھن باہر نہ آنی اےں
نہ سانوں شکل وکھانی اے
کیویں اپنا وقت لنگھانی ایں
کتھوں پینی اے کتھوں کھانی ایں
بولی ایہہ حلیمہ دایاں نوں
خیریت پچھن آیاں نوں
میں باہر تے نہیں آنی آن
نہ تہانوں شکل وکھانی آں
جاندی نہیں کسے وی پاسے میں
بس ویہڑے وچ گھم لینی آں
جدوں مینوں بھکھ لگ جاندی ایں
سرکار دا منہ چھم لینی آن
دھن بھاگ ظہوری دائی دا
ملیا محبوب خدائی دا